قصه للكاتبه يارا عبد العزيز
"كانت من اسوء ايام حياتي وانا بحط ابني اللى حتة مني قدام باب جامع فى نص الليل بس كان غصبن عني يا ابني "
- كتبت الجملة دي فى مذكراتها وهي پتبكي بشدة و دموعها بتنزل على مذكراتها
عاصم : فريدة انتي فين بدور عليكي تحت مش لاقيكي ايه
اتجاهلته وهي بتحط مذكراتها فى درج مكتبها جت تخرج عاصم مسك ايديها
عاصم: لحد امتى هتفضلي تعاقـ'بني على حاجه مكنتش بأيدي يا فريدة
فريدة ببکاء : عايزيني اعملك ايه وانت كنت السبب فى بعد ابني عني ٢٨ سنة ٢٨ سنة وانا ابني بعيد عني وعن حضڼي بسببك انت يا عاصم
عاصم : طب ما هو ابني انا كمان يا فريدة انتي مفكريني مش زعلان وقلبي مش محړوق عشانه
اللى كانوا ما بينا و رمتنـ'ي انا وهو فى الشارع من غير اي رحمه
عاصم : كنتي عايزني اعمل ايه انا كنت لسه مهندس صغير فى مصنع ابوكي ابوكي مكنش هيوافق بيا وقتها يا فريدة
فريدة بعـ،صبية مفرطة : يا ريته ما كان عرف اللى ما بينا يا ريته ما كان غصبـ'ني اتجوزك عشان متفضـ'حش فى وسط الناس يا ريتني ما ضعـ'فت قدام قلبي فى اليوم اللى سمحتلك فيه تقـ'رب مني دلوقتي بقيت مجبورة اعيش معاك وامثل على الناس كلها اني بحبك عشان كريم ابني كان فى الاول عشان ابويا و دلوقتي عشان ابني انا بكـ'رهك يا عاصم بكـ'رهك
عاصم : طب اعمل ايه عشان تسامحيني يا فريدة قوليلي اعمل ايه وانا هعمل كل اللى انتي عايزاه
فريدة : رجعلي ابني رجعهولي رجعهولي وانا هسامحك والله انا بمـ'وت وهو بعيد عني
عاصم: طب اجيبه منين احنا سألنا فى سوهاج كلها وملوش اي أثر
فريدة: كانا فضلنا قاعدين فى سوهاج
